ELke dag is slechter dan de vorige. Ik wist niet dat het nog slechter kon dan vorige week, of de week ervoor, of daarvoor. Vandaag ben ik totaal moe, de wc is te ver, in bed overeind gaan zitten te zwaar, eten te moeilijk, zelfs ogen open houden mag afgeschaft worden. Ik weet niet meer hoe ik nu verder moet. Is dit de moeite van leven wel waard? Zelfs de geestkracht om te zeggen ik leef is weg, hoe krijg ik die terug?

Een paar uur later, inderdaad, achter elkaar doorschrijven is eveneens onmogelijk, nou wordt er bloedtransfusie toegediend, dan zou ik me minder als een vod moeten gaan voelen. Die indruk krijg ik wel, nu kan ik rechtop in bed zitten, maar het eten gaat er niet in. Pap zonder suiker, kalorierijk vruchtendrankje, joghurt, thee. Tussen de middag en ochtend zijn weinig beter kwa eten, de sonde met astronautenvoer moet het doen. Vandaag is mijn bed niet opgemaakt omdat het niet lukt om op te staan. Ik lig nu onder een hoopje laken en katoenen dekens. Dat doet me denken als kind met griep op bed, ligt het eigenlijk het lekkerst onder zo'n hoopje, alsof je je dan beter kunt verstoppen tot een heel klein heuveltje ellende en morgen weer beter.

Wat zou dat mooi zijn zeg.