t poezebeestje, Kieper - 7

Lieve mensen,

Wat een rot week. Afgelopen zondag begon de inhoud van de darmen vloeibaar te worden, het omgekeerde van een week ervoor. Daarbij ik werd terug misselijk, vrijwel heel de dag, gedurende een paar dagen. Eén van de 2 klachten waarvoor ik in april bij de huisdokter terecht kwam en even later de riedel vinc., midd., uza. begon. Enfin inmiddels zijn we dus in afgelopen week terecht gekomen. Tijd? Ik weet t niet meer. Gisteren hadden we t er nog over, op de laatste griekse les van dit seizoen, via etymologie, over oppervlakkigheid en over diepgang. Al de medeklinkers geven een beweging weer, zo moet taal ontstaan zijn, de griekse is tamelijk oud, daar kun je veel uit halen wat overeenkomt met onze hedendaagse woorden. Bijvoorbeeld 'πλατύς', plat, pletten. Haal de klinkers er uit, blijft de π > λ > τ, de volgorde van deze letters uit je keel is een beweging naar beneden, vertikaal naar op de grond. Je kunt horizontaal leven, zeg voor t gemak oppervlakkig, of met hoogte- en dieptepunten, zeg vertikaal. Dat is wat er verandert als je hoort dat je ziek bent, als je in de malle-molen van de onderzoeken terecht komt, als je 30 cm darm af staat. Dat waren weken van toppen en dalen, hoe lang die weken geduurd hebben kan je nakijken op de kalender, maar besef van tijd is er ineens niet meer. Ik ging van verrassing, langs schrik, door ellende en pijn. Rekupereren van een darmoperatie is wel de heftigste fysieke bezigheid tot dusver. De wond in mijn buik ziek er verrassend goed uit. Het is maar een korte snee van zo'n 12 cm. De huid is aan elkaar geplakt, eronder zitten enkele hechtingen. Dat maakt dat het een strak litteken is, een verticaal roze streepje met een bochtje om de navel, enkel de onderste cm was een beetje ontstoken, daar is het litteken ietsje breder. De spieren zullen wel weer aan elkaar gegroeid zijn, maar het is nog steeds alsof er met heel veel spelden in geprikt wordt, voor persen bij het kakken is het nog te vroeg. Een tijdje terug was er lavement nodig ter stimulans, afgelopen week was het precies andersom, norit en imodium moesten er aan te pas komen want ik had reeskak. Twee dokters heb ik gebeld voor hulp, zelfs de spoed kwam aan de tel, want ook de diaree kwam er niet vanzelf uit met de nodige darmkrampen als elektrische kortsluiting als gevolg, tegelijk was ik continu misselijk.

Zin in eten? vergeet 't en weer een kg afgevallen, 60 weeg ik er nu. Ziet er goed uit hoor, maar voelt wel zwakjes.
Ellendig voelen geeft kennelijk een bril van dezelfde kleur, zo keek ik afgelopen week naar de wereld, die begon heel koud en grijs, ik keek nog meer op tegen chemo. Ik heb mezelf de opdracht gegeven een positief beeld te schetsen bij de chemicaliën door mijn lijf, aan dat beeld ben ik nog bezig. Zo zijn er alvast de gezwollen klieren achter mijn maag, die zeer waarschijnlijk mee de misselijkheid veroorzaken, die gaan slinken, joepie!

Maar ik voelde me dus rot, op die manier keek ik naar Kieper, het poezenbeestje. Al 17 jaar delen we elkaars wel en wee, op al de adressen in Antwerpen, zelfs boven de smederij in Nederland en onderweg naar daar, elke 2 weken 500 km met de auto, t beest mee. Op het vorige adres in Antwerpen is Kieper ziek geworden. Die woonst was een vochtig krot, op een gegeven moment bewoog het eten in haar bakje, yek! bleek vol naaktslakken! Daar is haar rechtse oor beginnen ontsteken, ze kreeg elke paar maanden cortisonen, want die ontsteking sloeg door naar haar hersentjes waardoor ze omviel tijdens lopen, niet meer kon springen. Hier op het huidige adres is ze de afgelopen 2 en half jaar goed opgeknapt, het is al een half jr geleden dat ze antibiotica en cortisonen kreeg. Ze is wel doof geworden van dat oor en kan s nachts soms hartverscheurend en hard janken, ze hoort zichzelf niet.
Onlangs sprong ze op schoot. Altijd komt ze neer op het lichtste punt van haar sprong, heel zachtjes. Behalve van de week, toen zette ze haar scherpe nagels in mijn benen. Die verkeerde bril zette toen de gedachten op bloed, wondjes, weerstand, besmettelijkheid. Tijdens chemo ben ik natuurlijk super kwetsbaar wegens weerstand nul. Kan de kat wel bij mij blijven? Wat dan? Uit logeren? Nee, dan zou ze ziek vallen van de stress. Bovendien is ze altijd al zeer eenkennig geweest, zelfs de grootste poezen-vriendinnen van de wereld mochten haar niet aaiën. Bovendien communiceren wij door naar elkaar te kijken, te bewegen. Wat heeft het lang geduurd voor ze aan Leo gewend is geraakt. Dat is pas sinds de darmoperatie, dat ze niet bij mij op schoot mag liggen, wel bij Leo, ze durft bij hem op schoot, zelfs te slapen. Maar daarmee is het oor nog niet beter. Wat doen? Zachtjes inslapen? Ben gaan praten met de dierenarts, zij zei me twee hoofdpunten in gedachten te nemen. De gezondheid van de kat en van mij is inderdaad een zeer groot risico. Mijn immuunsysteem werkt straks slecht, de nagels van een kat kunnen kort geknipt worden, preventief anti-vlo kan gegeven worden, dat zijn de grootste gevaren voor mij. Het andere punt is emotioneel, het gezelschap al zo lang, iemand om tegen te praten, een zacht beestje om te aaien. Daarin krijg ik grote troost van Sjoera en Leo, ik ben zelden zonder een van hen, wij zijn vrijwel permanent in elkaars gezelschap en er is bezoek. Voor Kieper geldt gevoel dus anders, minder essentieel dan onze gezondheid. Zij kan elk moment terug ziek worden, dat zou slecht uit komen. Ik mag, moet me niet schuldig voelen zei de dier-doc een paar keer. Ik heb gekozen voor zachtjes inslapen. Erover nadenken, wikken, wegen, daar heb ik heel de afgelopen week over gedaan. Gisteren was het zover. Lieve buurvrouw/huisbazin droeg de mand naar de doc hier om de hoek, was mijn gezelschap bij het hartverscheurend afscheid. Kiepertje-de-piepertje is dood.
Intussen heeft Leo de etensbakjes en de kattenbak opgeruimd, ik heb het kussentje waar ze altijd op sliep, met een vochtige spons ontdaan van een halve bontmuts grijze en witte haartjes.

Het is hard en heel triest, tegelijkertijd is er ballast weg. Nu kan ik terug gaan nadenken over beter worden, sterk worden. Dat begint met een weekeinde feest.
Vanmiddag met de trein naar Amsterdam, feest omdat broerlief en schoonzuslief 12 en een half jaar met elkaar getrouwd zijn, morgen Den Bosch, feest omdat zuslief haar verjaardag viert, tussendoor logeren bij Sjoeralief, feest om haar oerwoud-tuin vol lekkers.
Komende week zal voorlopig de beste zijn, dat wil ik volop vieren. Ik ga veel en lekker eten, stiekem hoop ik dat misschien, heel misschien fietsen zou kunnen lukken …., naar de Schelde wandelen gaat zeker lukken.

Tussendoor moet er nog wel wat georganiseerd worden. Zo moet het belastingformulier worden ingediend, misschien ben ik al te laat, moet er nog wat geregeld worden met de mutualiteit. Het ocmw heeft intussen de uitkering goedgekeurd, ik krijg leefloon, dat is 725 € per maand. Natuurlijk te weinig voor huur energie internet én eten, maar wel veel beter dan niks, want de ziekteuitkering van de job is op. Vrijdag naar ikea, begin van de solden, voor nog een lampje in de nieuwe keuken, twee lampjes boven het nieuwe bed, een burokast passend bij de nieuwe inrichting en misschien nog ander leuks. Dat kom uit het potje vakantiegeld.

En nu begint het feest al, Leo komt van de markt, zaterdag is de geitekaasboer er, die maakt de heerlijkste geitekaastaart. Tijd voor koffie en taart !
Het voorafje was overigens haring.

Liefs,
Beatrijs