ELke dag is slechter dan de vorige. Ik wist niet dat het nog slechter kon dan vorige week, of de week ervoor, of daarvoor. Vandaag ben ik totaal moe, de wc is te ver, in bed overeind gaan zitten te zwaar, eten te moeilijk, zelfs ogen open houden mag afgeschaft worden. Ik weet niet meer hoe ik nu verder moet. Is dit de moeite van leven wel waard? Zelfs de geestkracht om te zeggen ik leef is weg, hoe krijg ik die terug?

Een paar uur later, inderdaad, achter elkaar doorschrijven is eveneens onmogelijk, nou wordt er bloedtransfusie toegediend, dan zou ik me minder als een vod moeten gaan voelen. Die indruk krijg ik wel, nu kan ik rechtop in bed zitten, maar het eten gaat er niet in. Pap zonder suiker, kalorierijk vruchtendrankje, joghurt, thee. Tussen de middag en ochtend zijn weinig beter kwa eten, de sonde met astronautenvoer moet het doen. Vandaag is mijn bed niet opgemaakt omdat het niet lukt om op te staan. Ik lig nu onder een hoopje laken en katoenen dekens. Dat doet me denken als kind met griep op bed, ligt het eigenlijk het lekkerst onder zo'n hoopje, alsof je je dan beter kunt verstoppen tot een heel klein heuveltje ellende en morgen weer beter.

Wat zou dat mooi zijn zeg.

47 kg - 18

Lief volkje,

Jullie zijn een volkje omdat er iets gemeenschappelijks is. Zoals niet alleen John Lennon, maar ook Jacques Tati en ik op dezelfde dag jarig zijn, twee heel bijzondere mannen waarmee ik het leuk vind zo gelieerd te zijn. Zo zijn onze banden familie, vriend en fan, van elkaar, van elkaars werk, communicatie van waarde.
 
Ik zal jullie vandaag schrijven waarom ik me zo slecht, zo diep in de put voel, wellicht ooit waardeloos.
 
Elke maandag in het ziekenhuis, ja ik ben er nog steeds, komt de weegschaal in de vorm van witte houten planken, samengesteld tot stoel met voetsteuntjes en armleuningen. De weegschaal onzichtbaar ergens achter me gaf vandaag 47 kg aan. Verdomme zeg, ik ben kwaad geworden, moet al heel de dag janken, in totaal 20 kg afgevallen. Ik kan niet meer lopen zonder duizelig tegen de vlakte te gaan, erger nog, de chemo wordt moeilijk, ik heb geen weerstand meer terwijl de strijd daar juist om gaat. De lymfeklieren zijn de grootste strijders van voor het lichaam, die strijden tegen de chemo en de chemo op haar beurt bestrijdt de zieke klieren. Dat lijf van mij is zo langzaam aan in een strijd die ik niet meer kan bevatten, het gaat erg diep, gek genoeg weegt het lage gewicht emotioneel veel zwaarder dan de pijn van de felle krampen. Lieve jongens, lieve meisjes, we zullen zien hoe we ons hier doorheen slaan, een ding staat vast, ik wil leven. 

Help me. 

zaterdag - 17

Lief volkje,

zaterdag, morgen wordt de70ste verjaardag van wijlen John Lennon gevierd, toeval is dat ik op deze 9 oktober ook jarig ben en mijn 49ste verjaardag vier. Maar dat doe ik zo alleen mogelijk want ik ben er veel te slecht aan toe en veel te moe om bezoek te ontvangen. Trouwens, dan ben ik dan nog in het ziekenhuis waar ik een week geleden onverwacht ben opgenomen, St Vincentius, kamer 656. Tsja, wat is er nou weer aan de hand. Daar schrijf ik later over.

Liefs